مرگ احمد بالدی نشانهای از ادغام فقر در منطق قانونی مدیریت شهری است. در ایران، حیات اقتصادیِ طبقات فرودست از طریق اشکال مختلف غیررسمیِ بقا میگذرد. تخریب یک دکه یا مصادرهی یک وانت فقط از بین رفتن منبع درآمد نیست بلکه شکستن شبکهای از روابط خانوادگی و اجتماعی است که روی همین اقتصاد خرد بنا شده است.
محور کارزار انتخاباتی زُهران ممدانی که پیروزیِ او را باعث شد طرحهای بیسابقهاش برای «بحران مسکن» و «بحران مهد کودک» در شهر نیویورک بود، یعنی دو مشکل اصلیِ زندگی و سکونت در این شهر. این تنها کلید فهم پیروزی ممدانی در انتخابات شهردار این کلانشهر است.
نقطهٔ قوت اصلی کار دباشی، یعنی بازنویسی تبار خشونت استعمارگرانه و پیوندزدن آن با زمانِ حال باید حفظ و حتی برجسته شود. اما همین نقطه قوت وقتی به جوهر «غرب» و «غریزه تمدنی» گره بخورد، به بنبست میرسد.
بیش از ۹۰ درصد تسهیلات بانک آینده به وابستگان خود و پروژههایی مثل ایرانمال و مشهدمال اختصاص یافته بود. وامها هرگز بازپرداخت نشد. مثل یک قمارخانهی مافیایی، بانک آینده نرخ سودِ سپردهی بالاتری از نرخ رایج را به طور غیرقانوی اعلام میکرد تا با جذب سپردههای جدید، سود سپردههای قبلی را بپردازد.
بسیاری از روشنفکران و استادان دانشگاهی در غرب اصرار دارند که هر نقدِ تند از رژیمِ اسلامی خطرِ بازیخوردن به دستِ امپریالیسم را در پی دارد. ادوارد سعید را پیش میکشند و هر بار که کسی علیه بازداشت، حجابِ اجباری، شکنجه یا اعدام صدا بلند میکند، زیرِ لب «شرقشناسی» زمزمه میکنند.
گفتگو درباره چیستی «جبهه مقاوت» از نوع جمهوری اسلامی و حماس که در میان بخشی از استادان دانشگاهی غربی انعکاس مثبتی دارد.
در تهران، قیمتها مثل سایههای روی دیوار در حرکت هستند، ناپایدار، زنده، هر ساعت شکل عوض میکنند. شهر نفس میکشد اما به جلو نمیرود؛ دور خودش میچرخد و زبان بقا را زمزمه میکند: اجاره، نرخ ارز، نان، دارو، و امید به نوری در انتهای تونل.
بیمهایی جدی در افق است. رژیم جمهوری اسلامی زخمخورده اما خطرناک است. همین جنگ کوتاه با اسرائیل نشان داد که کشور تا چه حد آسیبپذیر و مردم چه اندازه بیپناهاند. پرسش سختی پیش روی جامعه قرار دارد: چگونه میتوان استبداد داخلی را به پایان برد بیآنکه طعمهٔ جنگ خارجی یا هرجومرج داخلی شد؟
تحلیل بیعدالتی معرفتی ابزاری اساسی برای نقد ساختارهای دانش و بازاندیشی در علوم انسانی و اجتماعی، بهویژه با رویکردی عدالتمحور، فراهم میآورد.
نزدیک به چهار ماه است که جنگلها و دشتهای استان کردستان در آتش میسوزند. نه اظهار نظری از سوی دولت و نه ارادهای از سوی آنها برای مهار آن دیده نمیشود.
پس از خیزش «زن، زندگی، آزادی»، تغییرات دیده شد، اما نامتقارن. در سطح تصویر عمومی، نشانههای آزادی بیشتر شد. در هستهی سخت فرهنگ و سیاست، فشار و هزینه بالا ماند. هدف این مقاله توضیح همین عدمتعادل است: چه چیز تغییر کرده، چه چیز ثابت مانده، و از کجا باید سنجش و تثبیت دستاوردها را ادامه داد.
