بی پناهی مردم در این لحظه تاریخی دلهره آور را تنها نمیشود در حاکمان آنها جستجو کرد. همان سیاست روزمرهگی و بیتصمیمی جمهوری اسلامی در پرونده هستهای که امروز کار را به باز شدن آسمان ایران به روی اسرائیل کشانده، به گونهای دیگر در جریان مخالفان آن یا همان «اپوزیسیون» دیده میشود.
اگر شما دوستدار ناباکوف یا هنری جیمز باشید و گرههای اخلاقی درهمتنیدهی آثار آنها همراه با تردستی تکنیکی خیرهکنندهشان شما را به تحسین وادارد و همین دانش برای شما دروازهی ورود به درگیریهای ذهنی و اخلاقی کتاب آذر نفیسی باشد، این فیلم شما را ناامید خواهد کرد.
جمعه ۱۴ آذر ۱۴۰۴ آرشیو تروما: معرفی مقالهی سیاوش شهابی آمار تکاندهنده است: مای ساتو گزارشگر ویژه سازمان ملل مینویسد که در سال ۲۰۲۴، دستکم ۱۷۹ مورد زنکُشی در ایران ثبت شده است. آمار سال جاری هم همین روند را نشان میدهند. این هفته در «ایران درفت»
اگر امروز بخواهیم با زنکشی بجنگیم، باید دو کار را همزمان کنیم: ساختار را افشا کنیم و احساس را ثبت. مبارزه حقوقی و سیاسی بدون بایگانی احساسات، به آمار فرو میغلتد؛ و بایگانی احساسات بدون ساختار، به اشک بیاثر. ترکیب این دو، همان چیزیست که روایت رابعه را از افسانه به سیاست میآورد.
مفهوم «استعمار داخلی» را برای توصیف وضعیتی به کار میبریم که در آن دولت مرکزی مناطقی از کشور را بهلحاظ قومی، جغرافیایی، یا طبقاتی بهمثابه مستعمرهای درون مرزها اداره میکند: استخراج منابع، کنترل امنیتی شدید، سرمایهگذاری محدود در خدمات عمومی، و استفاده از زیرساخت برای انتقال منابع به دیگر مناطق.