مفهوم «استعمار داخلی» را برای توصیف وضعیتی به کار می‌بریم که در آن دولت مرکزی مناطقی از کشور را به‌لحاظ قومی، جغرافیایی، یا طبقاتی به‌مثابه مستعمره‌ای درون مرزها اداره می‌کند: استخراج منابع، کنترل امنیتی شدید، سرمایه‌گذاری محدود در خدمات عمومی، و استفاده از زیرساخت برای انتقال منابع به دیگر مناطق.
مرگ احمد بالدی نشانه‌ای از ادغام فقر در منطق قانونی مدیریت شهری است. در ایران، حیات اقتصادیِ طبقات فرودست از طریق اشکال مختلف غیررسمیِ بقا می‌گذرد. تخریب یک دکه یا مصادره‌ی یک وانت فقط از بین رفتن منبع درآمد نیست بلکه شکستن شبکه‌ای از روابط خانوادگی و اجتماعی است که روی همین اقتصاد خرد بنا شده است.
محور کارزار انتخاباتی زُهران ممدانی که پیروزیِ او را باعث شد طرح‌های بی‌سابقه‌اش برای «بحران مسکن» و «بحران مهد کودک» در شهر نیویورک بود، یعنی دو مشکل اصلیِ زندگی و سکونت در این شهر. این تنها کلید فهم پیروزی ممدانی در انتخابات شهردار این کلان‌شهر است.
نقطهٔ قوت اصلی کار دباشی، یعنی بازنویسی تبار خشونت استعمارگرانه و پیوندزدن آن با زمانِ حال باید حفظ و حتی برجسته شود. اما همین نقطه قوت وقتی به جوهر «غرب» و «غریزه تمدنی» گره بخورد، به بن‌بست می‌رسد.
بیش از ۹۰ درصد تسهیلات بانک آینده به وابستگان خود و پروژه‌هایی مثل ایران‌مال و مشهد‌مال اختصاص یافته بود. وام‌ها هرگز بازپرداخت نشد. مثل یک قمارخانه‌ی مافیایی، بانک آینده نرخ سودِ سپرده‌ی بالاتری از نرخ رایج را به طور غیرقانوی اعلام می‌کرد تا با جذب سپرده‌های جدید، سود سپرده‌های قبلی را بپردازد.