اگر امروز بخواهیم با زنکشی بجنگیم، باید دو کار را همزمان کنیم: ساختار را افشا کنیم و احساس را ثبت. مبارزه حقوقی و سیاسی بدون بایگانی احساسات، به آمار فرو میغلتد؛ و بایگانی احساسات بدون ساختار، به اشک بیاثر. ترکیب این دو، همان چیزیست که روایت رابعه را از افسانه به سیاست میآورد.
جمعه ۱۴ آذر ۱۴۰۴ آرشیو تروما: معرفی مقالهی سیاوش شهابی آمار تکاندهنده است: مای ساتو گزارشگر ویژه سازمان ملل مینویسد که در سال ۲۰۲۴، دستکم ۱۷۹ مورد زنکُشی در ایران ثبت شده است. آمار سال جاری هم همین روند را نشان میدهند. این هفته در «ایران درفت»
مفهوم «استعمار داخلی» را برای توصیف وضعیتی به کار میبریم که در آن دولت مرکزی مناطقی از کشور را بهلحاظ قومی، جغرافیایی، یا طبقاتی بهمثابه مستعمرهای درون مرزها اداره میکند: استخراج منابع، کنترل امنیتی شدید، سرمایهگذاری محدود در خدمات عمومی، و استفاده از زیرساخت برای انتقال منابع به دیگر مناطق.
مرگ احمد بالدی نشانهای از ادغام فقر در منطق قانونی مدیریت شهری است. در ایران، حیات اقتصادیِ طبقات فرودست از طریق اشکال مختلف غیررسمیِ بقا میگذرد. تخریب یک دکه یا مصادرهی یک وانت فقط از بین رفتن منبع درآمد نیست بلکه شکستن شبکهای از روابط خانوادگی و اجتماعی است که روی همین اقتصاد خرد بنا شده است.
محور کارزار انتخاباتی زُهران ممدانی که پیروزیِ او را باعث شد طرحهای بیسابقهاش برای «بحران مسکن» و «بحران مهد کودک» در شهر نیویورک بود، یعنی دو مشکل اصلیِ زندگی و سکونت در این شهر. این تنها کلید فهم پیروزی ممدانی در انتخابات شهردار این کلانشهر است.