نقطهٔ قوت اصلی کار دباشی، یعنی بازنویسی تبار خشونت استعمارگرانه و پیوندزدن آن با زمانِ حال باید حفظ و حتی برجسته شود. اما همین نقطه قوت وقتی به جوهر «غرب» و «غریزه تمدنی» گره بخورد، به بن‌بست می‌رسد.
مرگ احمد بالدی نشانه‌ای از ادغام فقر در منطق قانونی مدیریت شهری است. در ایران، حیات اقتصادیِ طبقات فرودست از طریق اشکال مختلف غیررسمیِ بقا می‌گذرد. تخریب یک دکه یا مصادره‌ی یک وانت فقط از بین رفتن منبع درآمد نیست بلکه شکستن شبکه‌ای از روابط خانوادگی و اجتماعی است که روی همین اقتصاد خرد بنا شده است.
محور کارزار انتخاباتی زُهران ممدانی که پیروزیِ او را باعث شد طرح‌های بی‌سابقه‌اش برای «بحران مسکن» و «بحران مهد کودک» در شهر نیویورک بود، یعنی دو مشکل اصلیِ زندگی و سکونت در این شهر. این تنها کلید فهم پیروزی ممدانی در انتخابات شهردار این کلان‌شهر است.
بیش از ۹۰ درصد تسهیلات بانک آینده به وابستگان خود و پروژه‌هایی مثل ایران‌مال و مشهد‌مال اختصاص یافته بود. وام‌ها هرگز بازپرداخت نشد. مثل یک قمارخانه‌ی مافیایی، بانک آینده نرخ سودِ سپرده‌ی بالاتری از نرخ رایج را به طور غیرقانوی اعلام می‌کرد تا با جذب سپرده‌های جدید، سود سپرده‌های قبلی را بپردازد.
بسیاری از روشنفکران و استادان دانشگاهی در غرب اصرار دارند که هر نقدِ تند از رژیمِ اسلامی خطرِ بازی‌خوردن به دستِ امپریالیسم را در پی دارد. ادوارد سعید را پیش می‌کشند و هر بار که کسی علیه بازداشت، حجابِ اجباری، شکنجه یا اعدام صدا بلند می‌کند، زیرِ لب «شرق‌شناسی» زمزمه می‌کنند.