در کشوری که فقر، اختلاف طبقاتی، فساد ساختاری، کمبود آب و برق، و تورم افسار گسیخته خشم اجتماعی را به اوجی بی‌سابقه رسانده، اجتماع عظیم مردم در قلب تهران می‌توانست چیزی فراتر از موسیقی باشد؛ می‌توانست جرقه‌ی یک شورش خیابانی بشود.
بیش از ۹۰ درصد تسهیلات بانک آینده به وابستگان خود و پروژه‌هایی مثل ایران‌مال و مشهد‌مال اختصاص یافته بود. وام‌ها هرگز بازپرداخت نشد. مثل یک قمارخانه‌ی مافیایی، بانک آینده نرخ سودِ سپرده‌ی بالاتری از نرخ رایج را به طور غیرقانوی اعلام می‌کرد تا با جذب سپرده‌های جدید، سود سپرده‌های قبلی را بپردازد.
بسیاری از روشنفکران و استادان دانشگاهی در غرب اصرار دارند که هر نقدِ تند از رژیمِ اسلامی خطرِ بازی‌خوردن به دستِ امپریالیسم را در پی دارد. ادوارد سعید را پیش می‌کشند و هر بار که کسی علیه بازداشت، حجابِ اجباری، شکنجه یا اعدام صدا بلند می‌کند، زیرِ لب «شرق‌شناسی» زمزمه می‌کنند.
گفتگو درباره چیستی «جبهه مقاوت» از نوع جمهوری اسلامی و حماس که در میان بخشی از استادان دانشگاهی غربی انعکاس مثبتی دارد.
در تهران، قیمت‌ها مثل سایه‌های روی دیوار در حرکت هستند، ناپایدار، زنده، هر ساعت شکل عوض می‌کنند. شهر نفس می‌کشد اما به جلو نمی‌رود؛ دور خودش می‌چرخد و زبان بقا را زمزمه می‌کند: اجاره، نرخ ارز، نان، دارو، و امید به نوری در انتهای تونل.